Eskişehir'in Orhangazi Mahallesi'nde hayatını sürdüren 58 yaşındaki Şükran Bilgiç, doğuştan görme engelli olmasına rağmen yaşama azmiyle herkese örnek oluyor. 1990 yılında evlenip daha sonra eşinden ayrılan Bilgiç'in iki oğlu bulunuyor. Zaman zaman bir oğlunun uğradığı evde yalnız başına yaşamını sürdüren Bilgiç, babasından kalan emekli maaşıyla geçimini sağlıyor. Mahalle muhtarı ve komşularının desteği ise onun en büyük yardımcısı.
Ev işleri konusunda zaman zaman zorlandığını belirten Bilgiç, yine de elinden geleni yaparak günlük işlerini kendi başına yürütüyor.
"Zorluklar var ama hepsini aşmayı öğrendim"
Evdeki her köşeyi ezberlediğini anlatan Şükran Bilgiç, hayat hikayesini şu sözlerle paylaştı:
“Doğuştan görme engelliyim. Rehabilitasyon merkezlerinde eğitim aldım, yatılı okulda kaldım. 1990 yılında evlendim, çocuklarım oldu. Eşimle fikir ayrılığı yaşadık ve anlaşmalı olarak boşandık. Oğullarımdan biri çalışıyor, diğeri de işe girmek üzere. Ben bu düzene alıştım. Hayat zor ama aynı zamanda güzel. Evde yemek yapmak, temizlik gibi işler biraz zahmetli ama yavaş yavaş hallediyorum. Komşularım sağ olsun, bana çok yardımcı oluyorlar. Muhtarımızın da yardımları oluyor; erzak kolileri gibi. Kendime elimden geldiğince bakıyorum. Komşularım, arkadaşlarım ve akrabalarım beni ziyaret ediyor. Pikniklere, eğlencelere götürüyorlar. Allah razı olsun, hepsine minnettarım.”
"Dört duvar arasında bile umudunu kaybetmedi"
Orhangazi Mahallesi Muhtarı Hüseyin Erdemir ise Şükran Bilgiç’in yıllardır tanıdığı ve örnek bir mahalle sakini olduğunu belirtti.
“Şükran hanımı yaklaşık 40 yıldır tanıyorum. Mahallemizin sevilen ve güçlü kadınlarından biri. Her zaman şükretmesini bilir, kimseyle küsmez. Mahalledeki komşular da ona elinden geldiğince destek veriyor. Ben de her ay mutlaka ararım. İhtiyacı olduğunda gece gündüz fark etmeksizin ulaşabilir. Kendi halinde ama mutlu bir yaşamı var. Babasının vefatından sonra kalan maaşıyla geçinmeye çalışıyor. Vatandaşlarımıza fitre ya da yardım yapacaklarsa kendisini görmelerini, tanımalarını tavsiye ediyorum. Hem yardımların yerini bulduğunu görürler hem de onun ne kadar özel biri olduğunu anlarlar.”
